Yazar: Ömür F.

-bir- önündeki röntgenlere evirip çevirip bir daha baktı. ben o sırada odayı inceliyordum. -kaç yıldır sigara içiyorsunuz? diye sordu. -yanlışınız var ben sigara kullanmam, dedim. bir elindeki röntgenlere, bir de bana baktığını hissettim.  o sırada ameliyat elbisesinin üst cebindeki kalemler topluluğunu seyrediyordum. -anlaşıldı, dedi, bir kaç test yapalım o zaman, iki gün sonra gelebilir misiniz? -gelebilirim, dedim. ahlayıp puflayan insanların sıra beklediği koridordan geçip sağlık ocağının bahçesine çıktım. hava güzeldi. serindi ama güneş vardı. bir sigara yaktım. derin bir nefes alıp bahçedeki kavak ağaçlarının salınışını seyrettim. teraslı evleri, dar ve helezonik merdivenleri, salaş mekanları, tünelleri sevdiğim gibi hastanalerdeki doktor odalarını…

-hep eksik mi kalacağız böyle artık? -daha kötüsü: ne bir eksik, ne bir fazla.

gecenin üçüydü. uyumamıştım daha. yanımdan pufhlayarak doğruldu. beni görünce şaşırıp gülümsedi. ben de gülümsedim. ayağa kalktı. ben kanepenin yanındaki sandalyede asılı duran gömleğime baktım. gözlerini karanlığa alıştırıp banyoya doğru yürümeye başladı. gömleğime uzanıp üst cebinden sigaramı aldım. önce salon kapısına çarptı. paketten bir sigara çektim. sonra portmantoya çarptı. sigarayı yaktım. en son banyo kapısına çarptı. derin bir nefes çekip dumanı saldım. banyoya girerken kısa saçlarını, ensesini, boynunu ve sırtını seyrettim. belindeki gamzeye benzer iki çukuru. sonra son bir hamlede banyoya girerken göğüslerini. 1-2 saat önce ağzımda eriyişlerini düşündüm. banyodayken dışarıyı seyrettim. ışıkları. sigarayı yarıladığımda banyodan çıktı. yalpalayarak ve gülümseyerek yanıma…

-kendimi hep kalabalık bir arkadaş grubuyla hayal ediyorum, bu benim doğal halim. -napıyorsun arkadaşlarının arasında? -onları seyrediyorum sadece. -seninki daha zormuş… (henüz anlaşılmadı)

ben-1: n’napıyorsun? ben-2: ayrıştırıyorum ben-1: ayrıştırırken parçalıyorsun da. bak en esaslı parçalar kanapenin altına kaçtı. unutacaksın onları orada. her zaman yaptığın gibi. biz de böyle ayrışmıştık ilkin. unuttuğun o parçalar bir zaman -kendiliğinden ya da değil- kaybolduğu için böyleyiz şimdi? ben-2: olmuş olabilir. ayrışırken de biliyorduk en temelde böyle olacağını. senle ben.. bir de diğer benler..ya da senler.. ben-1: şimdi neyi ayırıyorsun? ben-2: “an” dan öncekilerle sonraları, olmuşlar ile olacakları, olmamış olanlarla, olmuş olacakları,  olması gerekenleri, olmaması yeğ olanları, beni, onu, bizi, bir de diğerlerini, aydınlık ve karanlığı, ayaktakilerle oturanları, boş ve doluları, yarı boş-yarı doluları, değişmezleri, değişebilecekleri,  a priori…

-peki..çemberler, çokgenler..dedi, görüyorum, başka? -çokgenler içinde çemberler, çemberler içinde, düzgün ya da değil çokgenler, dedim. bilirsin işte; kirişler ve teğetler.. -biliyorum, dedi. anlaşılabilir şeyler..ayrı ayrı anlaşılınca zaten zor değil, dedi. sonrası? – üç boyutlular.. küpler, silindirler, prizmalar, bunların içi içe geçmesi ve düzgün olmayanlarla birleşmesi, çakışması, çatışması dedim.. -hmm, dedi, anlatırsan anlayabilirim. -anlatabilirsem anlarsın, dedim, anlatabilirsem.. -başedebilir misin? dedi -ederim, dedim. -devam et, dedi.. -tipik ya da atipik üç boyutluların ama yalın ama diğerleri ile birleşme, birikme, çakışma ve çatışma halinde iken x ya da y düzleminde ya da çarpraz olarak dönmesi ( ya da döndürülmesi) ile oluşan şekiller ve biçimler…

kalem katibinin ismi satılmış’tır. ömrü bu dar koridorlarda, tozlu dosya yığınları arasında geçmiştir. ekrana bakmadan on parmak yazmayı bilir. vaktiyle bir karısı vardı. vardı ya terk etti satılmış’ı, iki sene sonra, eli yüzü düzgün, sünepe olmayan birine. öyle yazmıştı mektupta. o günden beri haber almadı satılmış. nüfusta hala evli.çocuğu yoktur. akşam eve giderken kabak çekirdeği almayı düşünür;  televizyon karşısında uyuklayana kadar vakit öldürür. kuruyemişçi..adını bilmez kimse. ondan başka da kimse yok hikayesinde.  akşama kadar gelen geçeni seyreder. ifadesiz. ununu mu elemiş, eleğini mi asmış?  bir elinin parmakları deterjan torbasındadır hep. arada götürür burnuna koklar koklar durur. parmakları tahriş olmuş, sapsarı.…

okul yıllarında-bir yıl- kasım-aralık aylarıydı.  bir arkadaşla elmadağa kamp yapmaya gidecektik.  çantaları, tulumları, konserveleri hazırlamıştık.  son kertede  arkadaş bu işlerden anlayan bir arkadaşını aradı. ben aranan arkadaşın tombul ve bilgiç olduğunu hatırlıyorum  da ismini bilmiyorum. arayan arkadaş ise daha çok sipsi gibi bir şeydi.  aranan arkadaş “elmadağda odun bulamazsınız, kıçınız donar” dedi.  arayan arkadaşta “göt olurmuşuz” diye özetleyince çadırları, tulumları bırakıp bursaya gitmeye karar verdik.  “arayan” bana mektupları gösterdi otobüste.( bla..bla.. çekirge/bursa. )yola çıkarken- neden bursa –diye sormamıştım.  ama mektuplar özetliyordu işte. otogarda indikten sonra adresi kolay bulduk.  sabah erken saatlerdi hatırlıyorum. sis de vardı. adrese yakın fakat görebileceğimiz bir…

– toparlan bir an önce; çok dağıttın. bak… – toplamalıyım önce; çok biriktim. gör! g     ö     r     s     e     m g     ö     r     s     e      n     i     z >> Madeleine Peyroux / Between The Bars / 3’30” …çalıyordu kısaltırken… toplanan bu kadar çok, toplamlar az iken… ne kadar çok, bu kadar az iken…

-ne çabuk susuyorsun, söyleyecek bir şeyin yok mu gerçekten? -yanlış yöne bakıyorsun; sustukça konuşuyorum demektir bu.

-ne çok konuşuyorsun, demek ki söyleyeceklerin var hala? -yanlış yerde duruyorsun, konuştukça susuyorum say bunu.

-merhaba, dedim. -aa, merhaba, nasılsın, dedi, bir gün.. (böyle böyle giriştik) -ben…dedi. -sen…dedim. -sen…dedi. -ben mi dedim. (böyle böyle dokunduk) -çok karanlık değil mi, dedi, korkuyorum. -çok aydınlık değil mi, dedim, karışıyorum. (böyle korktuk alacakaranlıktan ilkin) -olmayalım o zaman, dedi , bir zaman sonra -olmamalıyız, dedim, bir zaman sonra (böyle böyle oldukça..karıştık) -susalım, dedi. sustum o zaman ben de. (böyle böyle konuştuk yek diğeriyle, yek diğerine karşı, yek diğerine rağmen) -bir… anlamı var, diye düşündü -bir anlamı var…diye düşündüm ben de. (böyle böyle ayrıştık) -acıyorum -acıyıp acıtıyorum (hali ile kaldık biz) -merhaba…dedi -merhaba…dedim, çok zaman sonra (böyle unutmadık hatırladıklarımızı o gün)…

-niçin yazıyorsun-hala? -bir şey yapamadığım için. -yapmışsın ya işte-ki yazıyorsun.? -bir şey yapmadım, bir şey oldum sadece. -demek ki yapmak için yazıyorsun.. -öyle, belki… -yazmakla da yapamazsan? – (hiç) bir şey olmamış olacağım o zaman.

-yok iken var olmak mı zor, yoksa var iken yok olmak mı? -yoksam-nasıl-artık-var olacağım ki ya da varken nasıl yok olacağım? -ben bir durumdan bahsetmiyorum, bir düşünceden… -o zaman var-lık durumunda yok-luk düşüncesi en zoru. -ne??