Yazar: Koçak

Bağımlılık çeşit çeşit hayatta. Hepimiz de bir şeylere bağımlı halde yaşarız, bağlanmak değil bak kastettiğim. Baya kontrolü kaybetmekten, o olmazsa her şeyin eksik olmasından bahsediyorum. Sigara içmiyorsam dağa tırmanmanın ne anlamı var sorusundaki gibi, ekmek yemiyorsam doymuyorum yakınması gibi. İnsan bağımlılığından nasıl kurtulur? Bu bir sevgili de olabilir, bir madde de, internete girmek veya spor yapmak da olabilir. Kendi tecrübem ve etrafımda gördüklerim aslında birbirine yakındır. Kişinin içinde bir baraj dolar. Sen o dolanı duyarsın, baraj duvarının gerildiğini hissedersin, belki adı dahi konmamıştır gelecek sel baskınının. Onu duyarsın. Sonra aniden değişmiştir insan, şırak. Bağımlılık ne kadar kontrolümüzde geliştiyse, bağımlılıktan kurtulmak…

Giden de kalan da o anda her neredeyse tam olarak doğru yerdedir. Üstelik hakettiği de tam olarak budur. Yani ortada ne bir yanlış anlaşılma, ne hakettiğini bulamama, böyle bir şey yok, bunları sen uyduruyorsun, belki çok ağlarsam değişir diye ümit ediyorsun. Oysa tam olarak ait olduğun yerdesindir, her zaman.

Kaçın. Gördüğünüz yerde kaçın. Sohbetinde bulunmayın. Bastığı dergiyi almayın. Yazdığı kitabı okumayın. Bırakın yavaşça açlıktan, havasızlıktan veya kimse onu dinlemediğinden ölsün. Eski verem savaş dispanserlerinde kapı kollarına balgamlarını süren hastalar gibidirler. Hasta, güçsüz ve ümitsiz. Ümitsizlikleri öyle kök salmıştır ki, diğer insanların rahatı onlara batar, beceriksizliklerini vicdani bir torpidoya çevirip sallarlar, artık kime denk gelirse. Derinden gelen bir ses tonuyla sorarlar, böylesi bir çağda yazmak? Sen sorunun devamını bir iki saniye merak edersin, ama devamında pek bir şey gelmez. O zaman anlarsın ki böylesi bir insanlık manzarası içinde yazmayı, gülmeyi, çocuk yapmayı düşünecek kadar kalın kafalısın. Hay ben kafamın içine…

Üniversite öğrencisi olmanın en kötü yanı ne kadar cahil olduğundan habersiz olmandır. Üniversite öğrencisi olmanın en iyi yanı ne kadar aptal olduğundan habersiz olmandır. Öyle veya böyle gene de fitsin sonuçta.

Benim kız feminist olmuş diyor teyzem, ütü yapmamak için gitti feminist oldu.

Kimi ve neyi ne kadar ciddiye almalı? Yıllarca yaşamadan değerliyle değersiz bilinmiyor, bilinince de geç kalınmış olabiliyor.

Geçip gitti giden, Geçen benim, zaman değil. Gene mi çok ciddiye aldık Yoksa kendimizi Kendimiz yoksak ya… Samanyolu hap edip Özümüze İçdiydik çok şükür. Biz yeni yeniciyiz kardeş, Yeni yeni’yi özler dururuz.

Depresyon insanı filozof yapar. Tabi boktan bir filozof. Biz de sigaraları yakmış bilmem kaçıncısını tüttürüyoruz. Harem ağasında ne kadar erkeklik varsa depresif adamda da o kadar akıl var ama bilmez. Kafayı kitlemiş bir yere, düşünür durur. Eskişehir kar altında, mutfakta çay kaynıyor. Camlar buğulanmış. Bach’ın G minor’ü böğrüme böğrüme vurmakta. Niyeyse laf bütün canlıların akraba olduğuna geliyor, hatta cansızların, hatta canlı ne demek cansız ne demek ulan ayıptır, ayrılık gayrılık olmaz. Bu piyano ne kadar zarif tıngırdıyor be. Depresyonumuz ve keyfimiz yerinde. Akıllı değiliz, şart da değil.

Sonra oturup düşündüm de, birlikte hiçbir şey yapmamışız. Dağa mı çıktık, yok. Denize mi girdik, yok. Çocukluk bi yerde. Birlikte bir şeyler yapsana daha ölmeden ikimizden biri. İbne miyiz oğlum biz, sevip oturmuşuz birbirimizi. Bi tek sevmişiz.

Aklını başında sanıyor, işte en yaygın delilik hali bu toplumumuzda. Delirdi denilenler gayet farkında delirdiklerinin, gururlarına yediremiyorlar deli lafını hepsi o kadar. Geri kalanlarsa durumlarından habersiz. Düşün bir deliliğin kuralı da sınırı da olmak zorunda değil, her delinin aklında kendi deliliğinin ona buyurduğu bir veya iki ana ilke var hepsi bu. Mesela babam yavşağın teki, sarı kedilere de güvenme. Bütün zihin bu iki önermenin etrafında inşa edilir. İşte bu kadar, bu ana önermelerden uzaklaştıkça hiç bir kuralı kalmayan sonsuz bir zihin düşün. Şimdi kuralların en şiddetli olduğu merkezin en laf anlamaz, en değiştirilemez yer olduğunu da unutma. Sonra neden sonuç…

Size gereksiz derecede duygusal davrandım, özür dilerim. Bol bol düşüncesizliğim ve kabalıklarım oldu, onlar için de özür dilerim. Bazen ölmenizi diledim doğrusu, keşke yok olsaydınız, bunun için sizden özür dilemedim, bunun sizle ne ilgisi var, bu benle tanrı arasında bir mesele. Sonra mesela özür dilediğim için de özür dilerim, böyle durduk yerde gene duygusal tonu yüksek bir çıkış bak, durduk yerde huzurunuzu kaçırdım şimdi. Gerçi sizin de daha ince bir tavrı hakettiğiniz şüpheli, layığınız bu kadar diyelim. Lise duvarına yazmışlar, seni sevmek ölmelerin en güzeli. İki gün sonra yanında başka bir yazı, sevmek ölümse, sana bi koyum gülümse. İşte bu,…