Yazar: Koçak

Havalar soğur. Havalar ısınır. Mevsimler değişmez. Binalar aynıdır hep. Tozlanırlar azıcık. Hiçbir şey değişmez. Hiçbir şey yapamazsın. Sürgünsün. Memleket, anlaşılmaktır biraz da. Sürgünsün uzak bir ülkeden. Dahası herkes oradan gelmiştir de hafızası silinmiştir sanki. Sonra tek hatırlayan senken bir bakış takılır gözüne. Ben de hatırlıyorum, fısıldar kalabalığın arasından. Anlatırım bir gün tepelerin ardındaki yurdu. Şimdilik “cebimde 75 kuruş var gönlümde bahar”…

Sınav da yok artık, rahatladım. Bara gittik hemen. Ağaç, çelik ve elektriğin çığlığıydı gitar. Ağladık kölelerin hüzünlü tarihine. Liseli bir kızla tanıştım. Kızıl saçlı, acayip tatlı. Kırmızı adidas eşofmanları bluesla bağdaşmasa da güzeldi. Konuşurken bir an içine girdiğimi hayal ettim. Yüzü nasıl değişirdi. Yanımda konservatuardan dallamalar vardı. Gotik, gölgeleme falan dediler. Ağzı açık dinledi bizimkisi. O an içinden ne geçiyordu. Evde televizyon izleyen babasından ne kadar farklı olduğumuz mu? Biz adam değiliz demedim. Bakma böyle konuştuğumuza, bir gün bir tenhada vurdular bizi. Bu entel menileri ceset kokusudur. Sormadım sınıfında ona aşık bir ergen olup olmadığını. Çok güzel, çok havalı. Vardır…

Hafta sonu sınav olduk. Okula ağzına geleni söyledi herkes. Muhabbet ister istemez diğer üniversitelere geldi. Taşra üniversiteleri kendi komplekslerini yarattı. Buralarda okuyanların tamamına yakınında kaybeden psikolojisi oluştu. Özellikle bir ODTÜ fenomeni var. Kampüs,ortam, vesaire… Bu çocuklardan başka bir şey çıkmazdı zaten. Onlar hep kurumlara inandılar. Birilerinin çıkıp onları eğitmesi, hazır kulüpler sunması, adam etmesi gerekiyordu. Kurumlar çevresinde büyülü isimler yaratılmış ve ÖYS yaralamış pek çok insanı. İkinci sınıf olma düşüncesini içselleştirmişler. Demirel politikalarıyla açılan bunca üniversitenin ve özelleşmeye rağmen ayakta kalmaya çalışan ODTÜ, Boğaziçi gibi büyüklerin gelecek 20 yılı meraklandırıyor beni. Güzel roman konuları çıkacak buralardaki ıskalanmış hayatlardan.

Arkadaşımın iki yıldır çıktığı kızla muhabbet ediyorduk bu sabah. Bir kavgadan bahsediyordu ve bir kızdan. Sonra birden, kızı kirletmişler, dedi. Yetinmeyip bozduklarını da ekledi. Düşündüm. Bu kız namuslu saygıdeğer tavrını sürekli tekrarlardı. Çocuğa da vermiyordu zaten. Annemi kırmızı noktalı filmlerden birini izlerken yakalamıştım. Yaşım onaltı falandı. Annem gerçek bir muhafazakardır. O yaşa kadar nasıl yetiştirildiğimi düşünün artık. Ertesi gün doğru keraneye gidip anneme hiç benzemeyen bir kadını düzdüm. O kadar iyi davrandı ve ben stres içindeyken bunun keyifli bir şey olduğunu kavramamı sağladı. Sonradan çok fahişe düzdüm. Çoğunluğu iyi yürekli köylülerdi. Gerçekten içten davranırlar, inleme kısmı dışında, ve garip bir…