Yazar: Levent Tamay

bizim nesilden ne doğru düzgün şair çıktı ne yazar çıktı… muhtar bile çıkmadı bizim nesilden. Bizden öncekileri çok hırpalamışlar, ama epeyce. Onların korkusu bize sindi. Adam şeker tutunca düşünürdük biz ne alicengiz olabilir bu işin içinde diye. Tabi herkes değil ben kendimi bilirim. Ama ekseriyesi öyledir o zamanın adamlarının. Kafasının içi berrak adamlar değildik yani. Bulandırdılar bizim kafaları daha çocukluktan.

öyle büyük bi hayatımız olmadı, büyük derken şatafat da var içinde yani bilgi de var, efendim cemiyet ilişkileri de var. Bi tek işte kabiliyetimiz vardı her şeye. Ama kabiliyet dediğin şeye çok saplanırsan ömür boyu avunursun işte bizim gibi. Bi de evde bir sürü ıvır zıvır olur. Çalmadığın keman olur, yok efendim şövaleydi…Arasından seçmek lazım bir iki onunla uğraşmak lazım. Yoksa ev gibi kendi de eskici dükkanına dönüyor adamın. E tabi kimininki antikacı oluyor eskici değil de, daha tango olanalrı diyorum. Biz de işte musluk falan tamir ediyoruz hanım takdir ediyor. Onunki de öyle mübalağalı bişey yani, en azından bunu…

Tut elimden ferman eyle Gel bu derde derman eyle Götür yare kurban eyle Öldür derse öldür beni sonra öyle yürüdü otobüse. ben pencerenin arkasındaydım. perdedeydi o da aslına bakarsan. sonra kayboldu perdenin sonunda. Hemen sonra da otobüsün sesi yetişti. Epey geçti herhalde ki aradan, bi baktım bi ben kalmışım. Yazılar da bitmiş.

parmaklarım klavyede gezerken, seni görmüşler. selam söyleseydiniz dedim, geldiğin gibi gidivermişsin.