Kategori: DÜZ YAZILAR

buraya kadar olanlar… bir film izlersiniz, bir kesit. iki saat içinde olan biten “her şey” oyuncuların kimliklerini, kişiliklerini, geçmişlerini, geleceklerini anlamaya ve yargılamaya yeterliymiş gibi görünür. ve böyle düşündüğünüz anda hikâye amacına ulaşmıştır. yönetmen muzafferdir ve yeni savaşı için gereken gücü toplamıştır yeniden. oysa esas hikâye, perdenin tamamına yayılan “son”dan başlamaktadır. sondan başa… film bitmiştir artık! bundan sonra ne olacaktır? kahramanlar yalnızdır ve onların kimlikleri, kişilikleri, geçmişleri, gelecekleri ve kararları kimseyi ilgilendirmiyordur. kimseyi etkileme arzusu da kalmamıştır onlar için, özgürdürler istemeseler de. bilinci bulandırma çabaları hedefsiz kalmıştır. sanat da toplum da terk etmiştir hikâyeyi. işte esas hikâye o zaman başlar;…

sıkılmıştım… “yeni şeyler söylemek lazım”dı. “ne”den korkacaktım ki zaten? gelecekse, gelecekti. yazılacaksa, yazılacak… beklemiştim… öyle bir bekleyişti, bekliyor, demiştim. bekleniyordum… çıkageldim, hiç şaşırmadı, konuşmaya başladı, nerde kaldın, diyordu, geciktin. arkamı dönüp gittim. yine sustunuz, dedi biri sonra. yine susmuştuk… geri döndüğümde benim yerimde oturuyordu. orası benim, dedim. orası benim, dedi. orasını karıştırma, dedim, ne zaman geldin? ben hep buradaydım, dedi, sen kaçtığından beri. kaçmadım, dedim. gittin, dedi. gitmemi istemiştin, dedim. orası benim, dedi. sustuk… bana saati sordu. farkında değilim, dedim. baksana, dedi. saatim kolumda yoktu. saatimi sen aldın, dedim. evet, dedi, saatini ben aldım. ne zaman vereceksin, dedim, saatimi. döndüğümüz…

yaprağın hasretiyle hüzünlenirken ağacın kederini de hissetmek gitmek… birçok şeyi düşünüp tartabiliyordum artık, arkasından bakabiliyordum. bir şeylerin arkasından bakabilmenin de bir çeşit hüzün getirdiğini o zaman öğrendim. bunu öğrendiğim anda da hüzünlendim. (hep hüzünlenecek bir şeyler keşfediyormuşum, bunu da, şimdi…) arkasından baktıklarımca öyle bakışlar yemiştim ki daha önce, hâlâ ürperiyordum sanırım. en azından, çekiniyordum; bir şey söylemeye, tartmaya, anlamaya… ama artık… (…diye başlayan bir cümlenin, sonunu herkes bilir…) sorularla yanıtları da baş başa bırakıp bazen, bıyık altından gülerek, oradan uzaklaşmak… ama bu kez ağaca da, yaprağa da, hüzne de ana avrat!… gitmek…

“sende bu mecnunluk hevesi varken, çölünü de kendin yaparsın gönül…” (anonim) yine uzaklara bakındığın bir günde, derinlerdeki bir telaş içinde, saklarken bir şeyleri ya da saklanırken bir şeylerden; bir kıvılcım, değil! bir ateş; değil! bir yangın mı yoksa? bir sağanak mı; değil! bir fırtına ya da, bir kavga; belki! uzaklara bakındığın bir günde… söylemeye sözün yetmez, söylenecek gibi değil… bir kavga demiştik ya, bir yenilmeme meselesi; işte başlamıştır artık, kendince bir tanımlamadan sonra, “korktuğun”, nihayet başına gelmiştir. umutla çıktığın yoldasındır işte! unutmamak için, yoldasındır. seni umutlandıran da yolun bilinmezliğidir. yalnızca yürümektir artık ilgilendiğin. seninledir yine, bilinmezliğin… aşkın haritası yoktur, o…

anlatmaya kalksam, anlatacağım kişi de, anlatacağım şeye, anlatacağım şekilde dahil olacağı için; ve anlatacağım kişi bunu anlamak konusunda, ama öncelikle de kabullenmek konusunda zorluk çekeceği için; anlatacağım şey, hep anlatmaya çalıştığım ama hiç anlatamadığım, ya da hep anlattığım şeylerden anlaşılmayanların bir özeti, bir toplamı olduğu için; zaten, tam da anlatacağım kişi anlatacağım şeyi anlayamayacağı için anlatacak bir şeyim olduğu; anlatacağım şey benim olduğu kadar anlatacağım kişilerden de kaynaklandığı; ya da anlatacağım şey, anlattıkça var olduğu ve aslında tam olarak anlatmadığım için var olmaya devam edeceği; anlatacağım şeyi kendime bile doğru dürüst anlatamadığım halde her seferinde aynı şekilde yaşadığım için; anlatacağım…

– neden bana anlatmadın? – neyi? – anlatmak istediklerini, bütün bu yaşadıklarını. – sormadın ki. – seni doğru dürüst tanımıyordum bile! – evet. – yani? – esas önemli olan, beni tanımasan da bunları anlayabilmen, tahmin edebilmendi zaten. sebebini bilebilmen. sense o kadar anlayışlı değildin sanırım. göremedin… – göremedim demek? – göremedin. – nasıl görebilirdim ki? – nasıl baktıysan, öyle görebilirdin… – baktım mı? – bakmadın mı? – baktım. – ama göremedin işte. nasıl baktıysan, göremedin. – suçu bana yüklemeye mi çalışıyorsun? – sen soruyorsun, ben söylüyorum. – doğru dürüst hiçbir şey söylemiyorsun. – suçu bana mı yüklemeye çalışıyorsun? – ……

Anladım… Böyle başlasak bir gün bir söze, hangimiz olursa… Yani, içimizden birisi, “anlamış” olsa, ne tuhaf olurdu! Tuhaf olurdu, çünkü varoluşumuz biraz da “anlamamak”la mümkün. Hastalık diye bir şey olmasa, doktorları düşün bir kere… Ne bileyim, düşün işte, itfaiyecileri, “ateş” diye bir şey olmasa… Bu kış da böyle geçecek… Bu kış da böyle geçecek, ve biz, biz yine “mekânımızı” ısıtma görevini üstleneceğiz, her gün biraz daha “üşümek” pahasına… Her gün biraz daha “bitmesin” için, her gün, “biraz daha” olacak, her ne olacaksa… Her ne olacaksak… Artık soru sormamalıyız galiba… Çözmeye uğraştıkça ilk düğüm noktasından ne kadar uzaklaştığımızı biz bile bilmiyoruz…

Unut dendi sana… Bildiğin ne varsa eskiye dair, beklediğin ne varsa, ne olmuşsa, kapını ne çalmışsa, yoluna kim çıkmışsa, kim “kesmişse” yolunu… Unut dendi sana… İnanmadın… Umut dendi sana… Umut, olmadık yerde, olmadık zamanlarda. Hiç!… Duymazken “dair” bir şey, hissetmezken, giderken… Umut dendi sana… İnanmadın… Sus dendi sana… Susabildiğin kadar öyle ki, sesin yettiğince sus, avazın çıktığı kadar… Sesinden tanıyacaklar, sözünden tanıyacaklar ödümüz kopuyor… Gözlerinden okunuyor. Sus dendi sana… İnanmadın… Yas dendi sana… İşte bu yas tepeden tırnağa! İşte karartmışsın gözlerini boyamışsın ölüme ve görüp göreceğin ne varsa katmışsın arkana, düpedüz güpegündüz, geceye yanaşmışsın, bir kibrit çakmışsın ki hâlâ yanmada,…

Daha yazmaya başlamadan bir şeylerin kararı verilmiştir zaten. O, yazarak çözülebileceğini sandığımız şeyler -her ne iseler- “çözülebilecekleri kadar” çözülmüşlerdir belki de… Ya da, bildiğimiz, çözemediğimiz gibi, çözülememişlerdir… Orada, öylece, dururlar… Kaçmaktır, öyle, arkana bile bakmadan, öyle korkmuş, öyle nefes nefese, kaçmak… O, yani, esas cesareti gösterememektir. Bunu bildiğin için, bundan, belki de sırf bundan, yazmaktır. Elinden başkaca da bir şey, gelmeyecektir çünkü… “Yazma!” demişti dostum, “Yazma! İşte, seni böyle güçsüz düşüren, seni –güçlendiğini sanırken sen- yavaş yavaş, bir şeylerden, önce kendinden, uzaklaştıran, bu yazmalar… Yazma! Yazdıkça sen; tedirginliklerin, umutsuzlukların, pişmanlıkların, gün be gün çoğalarak, arkandan sürüklenip gelecektir, yakana yapışmak için…

Seni daha önce de gördüm. Hayal gibi olmasa da, bir telaşla yürüyordun yine bir soru gibi… “Bana doğru”ydun belki, hissetmesem de… Yine… Sözlerin, tanıdık geliyor sesin susuşun, sanki yıllar önce bir yerlerde bıraktığım bir sevgili, sanki hep benimmişsin de bir şey bitmiş gitmişim gibi, ama yine de, seni deli gibi, seni sevmişim gibi… Seni daha önce de gördüm. Unutulan bir şey varmış, sanki, aramızda kalmış, “sus!” denmiş bir şeye “eskidin!” denmiş, dönüp arkasını gitmiş, aramızdan sıyrılıp, “ikimize” dokunup, susmuş bir yerlerde, biz de susmuşuz sonra, “biz” yıllarca konuşmamışız daha… Çocukmuşuz, vaktiymiş, yine çocuğuz gibi… Seni daha önce de gördüm. Öyle…

uzun zaman oldu… uzun zaman… benliğimizi, “bir”liğimizi kuşatalı çok… uzaktan düşünmelerle, gülmelerle, için için, saklı, kör, yalancı, yabancı, sessiz, yalnız, kuşkulu… kuşkulu… kuşkulu… halimiz bize düşeli, çok… bize çok… bir yerlerde dinlenmeliyiz… bir yerlerde, sessiz, ama gerçekten sessiz, gözlerimizin de, dilimizin, ellerimizin, kalbimizin, sesimizin de duyamayacağı kadar sessiz, hattâ kimsesiz, hattâ ağaçsız, kuşsuz hattâ, denizsiz, balıksız, güneşsiz, topraksız, rüzgârsız, güçsüz, havasız bir yerlerde, dinlenmek, ölesiye dinlenmek, yani, gerçekten, dinlenmek istemeliyiz, dinlenmeliyiz… bir… yerlerde… bize de öğütlemişlerdi yabancılara açmamayı kapılarımızı… biz, gitmeler üzerine düşler biriktirdiğimizden hep, “kim o?” demeyi anlamsızlığa yoran cinayet sebepleriyiz… gitmeler… gitmek… hastalıkların yıldönümü kutlanmaz mesela… yanan evlerin,…