babamın bana umutla bakan gözleri, dünyanın en ağır mavisidir. ne zaman o gözlerle baksam kendime, bir ayrılık hüznü çöker. neden nasıl ayrıldığımı bilmeden bir deniz taşıp ağırlığıyla ezer, un ufak olurum. yazık ettin kendine derim, yazık ettin. böyle başlar merhamet…
batıp çıkan kuş, çırpınan balık, gökte çelikten bir temmuz güneşi. el ele tutuşup babamla yürüdük ölümün kıyısında. boyun eğmişizdir artık ve sanki her şey o an içindir. bütün acıkmalar, bütün sevmeler, bütün yollar, bütün uykulardan sonra her şey el ele tutuşabilmek içindir.
ve bir an sonra, kavuşan o iki el, denizde bir dalgadan ibarettir.
Yorumlar