BUGÜN İSOLDE

iyi bir anlaşmaydı. en azından bu çilli yer cücesi mızıkçılık yapana kadar öyleydi. “köşeden dönecektin, yolun karşısına geçtin, bir dondurma daha isterim.”

6-7 yaşlarında, sarı, kirpi saçlı, dizleri çürük içinde, bastı bacağın teki. fatura yatırmaya giderken gördüm onu; yere çömelmiş bisikletinin tekerini şişirmeye çalışıyordu. yardım istedi. ben de bir tur atmak şartıyla kabul ettim. hoşuma gitti. bir tur daha. “olmaz, hmm ama dondurma alırsan olur.” anlaştık. mızıkçı ne olacak.. yedik mi bisikletini be yolu geçtiğimiz için. tutturdu dondurma diye. olmaz diye direttim. babamı çağırırım dedi. vay vaay.. velede bak sen. “babam seni döver!”

benim babam da onunkini döverdi. ama ben babamı bu işe karıştırmayı ilkesel olarak doğru bulmadım. dişlerini sıkmaya başladı. ben de sıktım. hırrrr… kılıcını çekip üzerime saldırdı. “gölgelerin gücü adına..” elektrik direğine ağ atmasaydım zor kurtulurdum. örümcek hislerim davul gibi.. dıb dıbı dıb. uzadı. barış çubuğu tüttürmeye karar verdik. buna göre yolun bu kısmı apaçi bölgeseydi, buralarda gezmeyecektim. ama o da benim mıntıkama el atmayacaktı. ona cebimdeki misketleri ve bir dondurma daha verecektim. karşılığında son bir tur. mızıkçıydı işte. ama sıkı pazarlık yapıyordu çilli böcek. bilyeleri kaptırmazdım ama mavi pinokyoydu bisikleti.