Anladım…
Böyle başlasak bir gün bir söze, hangimiz olursa… Yani, içimizden birisi, “anlamış” olsa, ne tuhaf olurdu! Tuhaf olurdu, çünkü varoluşumuz biraz da “anlamamak”la mümkün. Hastalık diye bir şey olmasa, doktorları düşün bir kere… Ne bileyim, düşün işte, itfaiyecileri, “ateş” diye bir şey olmasa…
Bu kış da böyle geçecek…
Bu kış da böyle geçecek, ve biz, biz yine “mekânımızı” ısıtma görevini üstleneceğiz, her gün biraz daha “üşümek” pahasına… Her gün biraz daha “bitmesin” için, her gün, “biraz daha” olacak, her ne olacaksa… Her ne olacaksak…
Artık soru sormamalıyız galiba… Çözmeye uğraştıkça ilk düğüm noktasından ne kadar uzaklaştığımızı biz bile bilmiyoruz artık. Biraz da böyle yapmalıyız… Artık, en azından bunu yapmalıyız, biraz da “bırak”malıyız… Neresinden tutmuşsak bu hayatı bir zamandır, orasından bırakmalıyız işte, sadece bakmalıyız… Yoksa kör olacağız…
Anladım… diye başlasak bir gün söze…
İşte asıl o gün hayat çekilmez olacak…
Yorumlar