Yazar: Ömür F.

Yoldur arkadaşım nihayetinde.. Sen hiç yola çıkıp yol olmadın mı? Kaç gün bekledin dehlizlerinde, yav adaşım, allasen hiç mi yola çıkmadın? Sarhoşsun sen.. Ayılmak için kahve mi içiyorsun? Puro da içiyorsundur özel koleksiyondan gözün gibi baktığın. Yav adaşım gözün çıksın, görmedin mi bunları? Beklediğin değil mi? Kim sustu, kim susturdu lan? Kaç kişiydiler? Lan bırak çocuk, yakmayacak mısın bi puro? Kimi, neden affedecekmişsin? Sen hiç kafka okumadın, ferid edgü ile içlenmedin, özdemir asafla ağlamadın, pink floyd ile ulan doğruymuş demedin? Lan …ulan…kaç kişi.. Savaş meydanında mağlubun üstüne atlılar sürülür. Dedin ki tamam savaşı kaybettim, bıraktım.. Lan demedin mi “yazıktır, günahtır,…

askeri lisede okuduğum zamanlarda bando takımındaydım. önce klarnet çaldım. sonra tenör saksafon. sonra can sıkıntısından sırayla trompet, trombon, tuba, herşey. ceyhun da trompetçiydi. 1994 yılı yazında üst sınıfların mezuniyet töreni için yaz tatilinden erken dönmemiz gerekmişti. zaten 30 gün olan kısa yaz tatili 20 güne düşmüştü. bir de o sıcakta provalar, yürüyüşler, üst sınıfların azarları.. yaz törenlerinde her zaman aynı şeyi yapardık. önceden anlaştığınız bir arkadaşınızla biriniz -sıcaktan- bayılma numarası çekip kendini diğerinin kucağına atar, öteki de apar topar zaten hazır kucağınıza düşmüş sizi tören alanından çıkartıp revire götürme numarası yapardı. intizam, disiplin vs. nedenlerle tören alanına tekrar dönme olanağınız…

RESİM: “Théophile Gautier, Velázquez’in Las Meninas’ını ilk kez gördüğünde, kendisini “Tablo nerede?” diye haykırmaktan alıkoyamamıştır. İlk bakışta, tablo basit bir konuyu işlemektedir. Kralın beş yaşındaki kızı Margarita (infanta), nedimeleri (las meninas) ve soytarılarıyla çevrelenmiş olarak tablonun ortasındadır. En dip tarafta, saray nazırının silueti görülmektedir, ama biraz daha yakından ve daha dikkatle bakılınca, tabloda başka kişilerin de olduğu fark edilir. Dip duvarın üzerinde bir ayna vardır ve aynadan İspanya Kralı IV. Felipe ile Kraliçe Avusturyalı Maria-Anna’nın görüntüleri yansımaktadır. Ressamın bizzat kendisi, üzerinde çalıştığı tuvalde bize ters dönmüş olarak görünmektedir. O halde, resmi yapılan kimdir, kimlerdir? Tablonun adının belirttiği gibi nedimeler mi,…

ağu ağı ah! ah-la n ağ ağ-la ağla mollll es kin e ‘de bu bun-gun bungun hava bu yağsa ya yağsa ya da yağma-sa ya ———————- odada yalnız o da yalnız oda yalnız oda da yalnız ———————— gel git gel-git, gel git git gel ne gel, ne git ne de git gel me, git me git me de , gel me de (de ki ne gel-dim, ne git-tim) gelme, gelmeee… ———————- toz toz’a sor. ——————- ay ay-lak aylak a-dam a a-yak yak yalınayak aylak adam —————————– koş-ma düşeceksin! —————————— sızı sı-zı sız’ı sızım sızı sızlandım kaldım gene ————————— uyku- uyu…

BİR MATEMATİK: 0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55… Alakasız gibi görünen bu sayı dizisi bir fibonaccidir. Fibonacci, her sayının kendinden öncekiyle toplanması sonucu oluşan bir sayı dizisidir. Bu şekilde devam eden bu dizide sayılar birbirleriyle oranlandığında altın oran ortaya çıkar. Bunun somut hayatta ne işe yaradığını uygulamalı matematikçiler cevap verebilirler. Onların bir cevabının olmadığı noktada ise “pür” matematikçilerin salt matematik ve estetik adına zaten cevapları hazırdır. Ben matematikçi değilim. En fazla bir matematik habercisi… Konumuz da aslında matematik bile değil. Hayat toplamlardan ibaret, doğru. Ama o toplamı ve bağıntıyı görebilmek için dahi fibonacci’de olduğu gibi hayatı parçalara ayırmak gerekiyor. (21= 13+8, 34= 21+13) Bütünü anlamak…

“ağzına sıçayım!..” küfür eden bendim. araba kullanan aniden fren yapınca boylu boyunca uzandığım deri arka koltuktan kaymış, ayaklık kısmına düşmüştüm. düşerken son anda tutunduğum emniyet kemeri bile düşmemi engellememiş ve benle birlikte uzayıp gitmişti. doğrulup oturdum. “ağzına sıçayım!..bu ne biçim araba kullanmak kardeşim. böyle ani hızlanıp ani frenler yapılır mı?” n.s bir şey demedi. bıyık altından güldü yalnızca dikiz aynısından şöyle bir kesip. üç kişiydik arabada. n.s arabayı kullanıyordu. c.b yanında oturmuş, boş boş etrafı seyrediyordu. tepki bile vermedi ben düşünce. doğrulup ayakkabılarımı giydim. “neredeyiz?” “zigana’dan çoktan sallandık. kop’a tırmanıyoruz” dedi c.b. arkasına bakmadan. bir kaç gecedir doğru düzgün uyuyamıyordum.…

“Küçük şehirlerde bir belediye parkı, bir Atatürk heykeli, birbirini kesen iki cadde mutlaka vardı ve halk, bu caddelerde dolaşan hüzünlü bir insana deli diyerek eksiğini tamamlardı” (Ayfer Tunç – evvelotel’den) bir senedir düzenli aralıklarla geliyorum bu çınaraltı lokantasına. sahibini tanımam. ama çamlıhemşinli olduğunu duydum. zaten bir yerde en iyi meyhaneyi çamlıhemşinliler işletir. sahibi kimse kim, şef garson çamlıhemşinli değilse orası zaten meyhane bile değildir. her küçük şehirde bir belediye parkı, birbirini kesen iki cadde, her istasyon ve otogarın bir delisi olduğu gibi gittiğim her yerde de “kalamış”, “bomanti” ya da “çınaraltı” isimli bir berduş sayfiye yeri bulunuyor nedense. ben de…

Saklambaç oynarken saklandığı yerde uzun süre kalıp en sonunda kendiliğinden ortaya çıkan çocuk gibi… Hava kararmış, oyun bitmiş, herkes evlerine dağılmış çoktan. Kimse ne elma demiş, ne de kurt… Dişlerini sıkıp ara sokaklardan mahallenin diğer ucundaki evine yürürken içinden sayıklayıp duruyor üstelik: “ama ebe olurdum, ama ebe olurdum!” (piano piano bacaksız, piano piano!)

– neredesin? dedi. gerçekten nerede olduğumu mu merak etti, yoksa orada olduğunu mu belirtmek istedi anlamadım. birincisi de ikincisi de bencileyin önemsiz, hatta aynı, orada değilsem. birincisi de ikincisi de sencileyin önemli, çok farklı, burada değilsen. merak işte. sonra..çok az zaman sonra kendi kendime sordum: -neredeyim ben? bu soruyu bir yerde olmak istediğim/dilediğim  için mi yoksa gerçekten merak ettiğim için mi sorduğuma karar veremedim birincisi, bencileyin de sencileyin de önemsiz; soruyu kendi kendime sorduğum için. ikincisi   -de-   bencileyin ve sencileyin önemsiz; soruyu kendi kendime sordurttuğun için. en basiti böyle.

söylenecekler söylenmiş, raconlar kesilmiş, hesaplar kapanmıştır. anlatılacak, “ anlam” lara kavuşturulacak bir şey kalmamıştır artık. hiçbir şey… değil mi ki “söyleyecek bir şeyi olmadığı halde birini aramışsınız” o zaman olmuşsunuzdur. beklemiş, kalmışsınızdır. öngördükleriniz, yaşadığınız yerin ufkunun ötesinde belki,  bir bir önünüzden geçerken ve gösterirlerken kendilerini,  biadlar mı neydi, yoksa  bağıtlar mı bozuldu, bir şey görmüşsünüz, ilk şey görmüşsünüzdür. hiç’den bir piç’siniz artık. yorgun argın eve gelirsiniz. önce ortalığı toplarsınız. yerleri süpürürsünüz. birikmiş tabakları, bardakları makinaya atar, tencereleri elinizde yıkarsınız. sonra çamaşır makinanıza beyazları atarsanız. ütüyü tamir ederseniz. evi havalandırır, yatak çarşaflarını değiştirirsiniz. okumadığınız, üst üste dizili  birikmiş kitaplarınız ile günlüklerinizi…